Umuukilkil pa rin sa kamalayan ang nangyari kay Mannete, ang batang taga- Davao na nagbigti para takasan ang sobrang kahirapan. Nang mapanood ko ang programa sa YV na nagpakita ng naiwan niyang notebook na ginawang diary, muli akong binagabag ng tanong: Hindi ba tayo kayang iligtas ng libro mula sa kapahamakan ng kahirapan? Naitanong ko ito sa sarili dahil sa paniwala kong hindi madaling mawalan ng pag-asa ang mga taong nagbabasa ng panitikan.
Hanggang sa matanto kong mali pala ang nauna kong pahayag. Hindi libro ang nagbibigay ng pag-asa at pangarap. Kundi ang pagbabasa ng panitikan.
Kahit ito ang mahina pa ring pormulasyon nang talagang nais kong sabihin, kaugnay nang nangyari kay Mannete Amper.Gusto kong maniwala na ililigtas tayo ng pag0asa, ng panitikan mula sa desperasyon.
Tutuo, nahindi lamang panitikan ang makapagliligtas sa atin. Ni hindi tayo kailangang iligtas kung ginagawa natin ang lahat para mabuhay. Dahil habang nangungunyapit tayo sa manipis na hibla ng buhay, okey pa ang lahat.
Pero paano nga tayong mananatiling nangungunyapit sa hibla na panipis nang panipis? Ito ang nais kong pag-isipan. Ito ang nais kong ihanap ng kasagutan. Dahil ito, sa palagay ko, ang kalagayan ngayon ng maraming Filipino. Nangungunyapit na lamang, at walang ano-ano ay mapapatid ang hibla o huhulagpos ang mga daliri sa pagkakakapit.
Ano ang magliligtas sa atin?.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment